rodzinka w kinie - "Krzysiu, gdzie jesteś?"

5
Rzadko recenzuję filmy, a jeśli już mi się to przytrafia - są to ekranizacje kinowe i produkcje, które mnie bardzo wzruszyły, lub doprowadziły do śmiechu. Tym razem odwiedziliśmy polskie Multikino, gdzie w repertuarze poszukiwaliśmy filmu rodzinnego. Choć nigdy nie byłam wielką fanką żółciutkiego Disney'owskiego Kubusia Puchatka (zdecydowanie bardziej lubię Misia Paddingtona), postanowiłam ucieszyć moje dziecko i tym samym nieświadomie sprawiłam sobie też ogromną radość.

Oryginalny tytuł tego amerykańskiego filmu "Christopher Robin" w reżyserii  Marca Forstera swoją premierę w Polsce miał 17 sierpnia, więc skorzystaliśmy z okazji pobytu w Polsce, i udało się zobaczyć tę premierę razem w trójeczkę, świetnie się bawiąc i relaksując. Film należy do kategorii familijnych i jestem wręcz pewna, że nie ma osoby, której by nie zachwycił. Sama oglądając go przez moment stałam się dzieckiem. Za to mój pięciolatek z zaciekawieniem obejrzał cały 103 minutowy film. Otóż najmłodsza część widzów pewnie pozna dzięki tej ekranizacji potęgę przyjaźni. Czego z filmu nauczyliśmy się my dorośli? To trochę taka lekcja, pewne przypomnienie o tym, że czasem warto zachować w sobie (lub czasem wypuścić z siebie) dziecko. "Czasem trzeba po prostu nie robić nic", pozwolić, aby rzeczy same się działy..

Co w filmie urzeka? Mnie na pewno to, co niektórzy widzowie oceniają jako minus tej adaptacji, a mianowicie wygląd zwierzakowej części bohaterów. Kubuś Puchatek jest mniej żółciutki, a bardziej beżowy, tygrysek nie jest jaskrawo pomarańczowy, a prosiaczek już nie tak różowy. Kłapouchy zdecydowanie jest jeszcze bardziej ponury. Zwierzaki wyglądają jakby przez wiele lat zostały porzucone, i żyły tak w Stuwiekowym Lesie (nie ma tu Stumilowego Lasu), i tak, jakby czekały na Krzysia. No właśnie, a co z tytułowym bohaterem? Krzysiu stał się dorosłym mężczyzną i założył rodzinę. Choć bardzo ją kocha, najwięcej czasu poświęca pracy zawodowej, przez co nie ma nawet wytchnienia, i nie ma dla Niego możliwości jeździć z bliskimi na wieś... gdzie tak naprawdę wciąż  w drugiej części lasu żyją Jego przyjaciele, o których zapomniał. Gdzie wybrały się Jego żona z córką.

 To Kubuś, tęskniący za swoim opiekunem wypowiada frazę: "Krzysiu, gdzie  jesteś" i rzeczywiście udaje mu się odnaleźć Krzysia, już dużego, i tylko On Kubuś wciąż widzi w nim dawnego chłopca. Inne zwierzątka mają wątpliwości, ale Kubuś wciąż wierzy, że to ten sam chłopczyk, z którym dawniej spędzał czas. Okazuje się, że tak jednak jest, mimo problemów, i bardzo czasochłonnej pracy Krzysiu postanawia zabawić całą gromadkę, i przy okazji, nie planując, odwiedza też swoją rodzinkę (żonę i córkę), które własnie tutaj wypoczywają. Jak potoczą się losy Krzysia, jaką rolę odegrają zwierzaki, i jak wygląda, a nawet pod wpływem emocji zmienia się las Stuwiekowy.. dowiecie się z filmu.

Jak dla mnie film utrzymany w starym tonie, z klasycznymi ubraniami aktorów, z ważnymi przesłankami wziętymi z dziada, pradziada. Przy tym wszystkim całość tak jest skomponowana, że można bez problemu odnieść się do książki. Wszystko tutaj się zgadza, i można mieć takie wrażenie, że opowieść trwa nieskończenie i niezmiennie. Kubuś jest wciąż ten sam, o maleńkim rozumku, ale też Jego słowa posiadają prostą lecz wielką mądrość.

Znakomite role główne, z wdziękiem odegrana rola kobieca Hayley Atwell, no i oczywiście - Ewan McGregor jako Krzyś. Pluszaki nieco umorusane, świetnie się spisały. Pobrykały, poskakały, i wprawiły w radość niejednego widza. Świetna ich animacja. Film jest zabawny, momentami wzruszający, ale ciekawy od początku do końca. Żałuję, że nie widziałam ubiegłorocznego "Żegnaj Christopher Robin". Te filmy po prostu ogląda się z wielką wrażliwością. Polecam na rodzinny wypad.