Leśny Park Glenariff

W tym roku mamy przepiękne lato, właściwie czuję się jakbym mieszkała w Afryce. ;) Ostatni raz tak przyjemnie czułam się w grudniu na kanaryjskiej wyspie Lanzarote. Choć tu także mogłabym wymieniać sporo plusów na korzyść Wyspy na której mieszkam. Irlandia Północna ma cudowny klimat, świeże powietrze, niezanieczyszczone, wilgotne. Stąd też nawet w upały z ostatnich dni, przy temperaturze 28 stopni czujemy się świetnie, zrelaksowani i wypoczęci. Właśnie w takiej letniej pogodzie, która nie zdarza się tu każdego roku, postanowiliśmy poznać wspólnie z mężem według mnie najpiękniejszy las Irlandii Północnej. 

Miejsce to oddalone od naszego domu jakieś 15 minut drogi autem nosi w sobie wszystkie znamiona natury tej Wyspy, i jest jednocześnie rezerwatem przyrody Glens of Antrim. Żyje tutaj mnóstwo zwierząt, niespotykanych w innych regionach, oraz roślin chronionych - rosnących zupełnie naturalnie. Można napotkać tu m.in czerwoną wiewiórkę, błotniaka, czy irlandzki ego zająca. Różnorodność tego miejsca pod względem przyrodniczym przyciąga turystów z całej Wyspy i z różnych państw. 

Pomimo iż mój mąż namawiał mnie na odwiedziny tego lasu i całego obszaru już od kilku lat, gdyż był tam po przyjeździe do Irlandii razem z kolegą, ja jakoś tak sceptycznie podchodziłam do tej wyprawy. Uwielbiam las, ale zawsze widywałam jasne, dość suche lasy, a ten kojarzył mi się z tropikalnymi lasami, ciemnymi, porośniętymi ogromnymi roślinami, i miałam wrażenie, że jest bardzo ponury. Obiecaliśmy sobie, że przyjdziemy tu, gdy będzie bardzo ciepło i oczywiście danej sobie obietnicy dotrzymaliśmy. 

Teraz już wiem, że zdjęcia, które widziałam u mojego męża i u moich znajomych, nie odzwierciedlają nawet w połowie uroku i piękna tego lasu. Niektórzy mówią, że naturalne zdjęcia są piękne. Ale ja mam wrażenie, że po prostu aparaty tych osób zakłamują rzeczywistość. A w tym lesie jest latem mnóstwo światła i cienia, sporo załamań kolorystycznych. Przyznam, że mój aparat nie jest idealny, ale zachowuje jednak kolor. Piszę o tym, bo wiem, że ta zieleń jest bardzo intensywna, soczysta, stąd tak jej wiele, i taką ją lubię.

Tak, ta zieleń istnieje, mimo, że pewnie wydawać Wam mogłoby się to niewyobrażalne. A  ja w tej zieleni byłam, dotarłam z moim ukochanym mężem, w klimat, który On uwielbia, w zapach, który ja kocham i w zieleń, która jest pozytywna, jest najlepsza. Las Glenariff o tej porze roku jest przecudny i odwiedzimy go na pewno jesienią, aby zobaczyć ciepłe kolory tej pory roku właśnie tutaj.

Jestem bardzo szczęśliwa, że właśnie w momencie, gdy pomyślałam o tej wycieczce, nastały tu bardzo ciepłe dni. Nie było potrzeby założenia długich spodni i super idealnego, pełnego obuwia. Już pod koniec drogi autem dało się czuć wilgotny i rześki klimat, a temperatury tam oscylowały wokół 24 stopni. Ten odcinek drogi jest nam bardzo znany, ponieważ kilkanaście razy w roku przemierzamy ją  po to, aby kilka minut później zatrzymać się przy naszej uwielbionej plaży - Waterfoot Beach. Droga do Glenariff wiedzie między klifami, i drzewami, poniżej znajdują się wąwozy, i rzeczki, a także wodospady. To właśnie jedna z głównych atrakcji, którą chcemy zobaczyć tym razem, gdyż spektakularny widok powyżej znamy już z naszych poprzednich wypraw.

Sto lat temu postanowiono zagospodarować to miejsce i utworzono drewniane ścieżki w wąwozie wzdłuż trasy wiodącej przy rzece . Jest to o tyle atrakcyjne miejsce, że z klifów powstają wodospady. Tak 80 lat temu otwarto Waterfall Walkaway i udostępniono ją dla zwiedzających, aby móc przybliżyć dwa piękne wodospady. Ess-na-Larach i Ess-na-Crub, (nazwy irlandzkie), to dwa wodospady. Pierwszego źródłem jest rzeka Glenariff, a drugiego rzeka Inver.

Pierwszy, wysoki wodospad o jednym nurcie położony jest tuż przy Ścieżce Spacerowej (3 km) zrobionej na palach, i otoczony jest mnóstwem zieleni, paproci i krzewów. Te zdają się wyrastać zewsząd, tworząc jasno zielone puchate chodniki. Paprocie są wielkości człowieka, a może i większe, tak, że robiąc zdjęcia i próbując momentami nadążyć za mężem, czasem mam wrażenie, że znika w otchłani tej roślinności. Cudowne doznanie. Gdy spojrzeć powyżej, ukazują się kolejne wzniesienia Glens. Całość, która tutaj się znajduje to Narodowy Rezerwat Przyrody, z niekiedy stromymi schodami. 

Warto tutaj się zatrzymać na dłużej, posłuchać szumu wodospadu, śpiewu ptaków, wreszcie obejrzeć widoki na rzekę. Tak dotrzesz do drugiego wodospadu, który zazwyczaj posiada trzy nurty i czystą wodę obłożoną dookoła kamieniami. Tutaj postanawiamy zrobić krótką sesję, choć nie jest to łatwe. Trzeba skakać po kamieniach, aby znaleźć się jak najbliżej. Cudowne miejsce, bardzo wyciszone, które w dzień, gdy my przyszliśmy było zupełnie puste. Spędziliśmy tutaj pewnie z 15 minut.

Dalej wyruszamy szlakiem czarnym, ja proponuje mój mąż. Dzięki temu nie jesteśmy na standardowej Ścieżce widokowej (8,9 km), krętej, lecz jednak ostatecznie dotrzemy w to samo miejsce mogąc podziwiać przepiękne paprocie, nurt rzeki Inver porośniętej na kamieniach mchem, dość sporą ilość naparstnic, które o tej porze pięknie się różowią, a także całą okazałość lasu, olbrzymich drzew, które są tutaj pewnie wiele lat. Dla mnie jest to ten moment spaceru, który w pierwszym etapie należy do najbardziej przyjemnych (taki las znam z dzieciństwa). 

W dalszej części droga mocno unosi się do góry, i trudniej ją przejść szybkim tempem. W zasadzie droga naszej wspinaczki znacząco różni się od tej najbardziej popularnej, ale był to ponoć dużo lepszy wybór, jak ocenia mój mąż. Tutaj powstały według mnie najpiękniejsze zdjęcia z całej wyprawy. Tutaj widzę prawdziwy las, i widzę radość na twarzy mojego męża. Na samym szczycie czeka na nas miła niespodzianka, uwieńczenie tego trudnego etapu drogi.

Po zakończeniu tego podejścia pod górę, widzimy cudowny widok na klify i lasy. Mnie najbardziej fascynuje młody lasek bambusowy, przy którym zatrzymuję się na kilka minut słuchając szumu. Jest to dobrze znany mi odgłos z naszego poprzedniego domu (ogrodu) a tutaj, wierzę, że las osiągnie dużo większe rozmiary, i z każdym rokiem ten dźwięk będzie stawał się twardszy. Kocham bambusy i wiem, że to moje miejsce nr 1 w Glenariff Forest Park i będę za nim wręcz tęsknić.

Z kolei zaraz po tym przystanku, gdzie ustawiono ciąg drewnianych przystanków (do piknikowania), przechodzimy w kierunku miejsca parkingowego, wraz z herbaciarnią. Całą trasę z dodatkowym szlakiem tęczy (będącym opcjonalnym objazdem), idąc krótki kawałek drogi przez Tęczową Kładkę nad rzeką Glenariff, a także przechodząc przez czwartą ścieżkę Widokową (1 km) tuż przy kawiarni, pokonujemy w godzinę i 20 minut. Przyznam, że w pierwszym etapie kilka kilometrów szliśmy bardzo szybkim krokiem i dopiero w połowie spaceru zwolniliśmy.

Z dodatkowych atrakcji muszę dodać o kawiarni położonej tuż przy szerszym wodospadzie, a także o herbaciarni, oraz o miejscu do piknikowania, caravan park na wzniesieniu gdzie napotkaliśmy dość sporo rodzin. Jednak my na ten dzień mieliśmy jeszcze jeden ciekawy plan, więc ruszyliśmy w drogę. A tutaj na pewno powrócimy razem z Alexandrem.